واجب در حال نماز نبايد لحافى كه از اجزاى حيوان حرام گوشت درست شده، به روى خود بيندازد.

مواردى كه لازم نيست بدن و لباس نمازگزار پاك باشد

«مسأله 871» در سه صورت- كه تفصيل آنها خواهد آمد- اگر بدن يا لباس نمازگزار نجس باشد، نماز او صحيح است:

اوّل: به واسطه زخم يا جراحت يا دملى كه در بدن اوست، لباس يا بدن او به خون آلوده شده باشد. دوم: بدن يا لباس او به مقدار كمتر از درهم (كه تقريباً به اندازه بند سر انگشت سبّابه است) به خون آلوده باشد. سوم: ناچار باشد با بدن يا لباس نجس نماز بخواند.

در دو صورت نيز اگر فقط لباس نمازگزار نجس باشد، نماز او صحيح است:

اوّل: لباسهاى كوچك او، مانند جوراب و عرقچين، نجس شده باشند. دوم: لباس مادرى كه پرستار بچّه است نجس شده باشد و احكام اين پنج صورت به تفصيل در مسائل بعد گفته مى‌شود.

«مسأله 872» اگر در بدن يا لباس نمازگزار خون زخم يا جراحت يا دمل باشد و همچنين اگر چركى كه با خون بيرون آمده يا عرق متّصل به زخم يا دوايى كه روى زخم گذاشته‌اند و نجس شده، در بدن يا لباس او باشد، چنانچه به نحوى باشد كه آب كشيدن بدن يا لباس يا تعويض لباس در آن شرايط براى بيشتر مردم سخت باشد، تا وقتى كه زخم يا جراحت يا دمل خوب نشده است، مى‌تواند با آن خون نماز بخواند.

«مسأله 873» اگر خونِ بريدگى، دمل و زخمى كه بزودى خوب مى‌شود و شستن آن آسان است، در بدن يا لباس نمازگزار باشد، نماز او باطل است.

«مسأله 874» اگر جايى از بدن يا لباس كه با زخم فاصله دارد، با رطوبت زخم نجس شود، جايز نيست با آن نماز بخواند، ولى اگر مقدارى از بدن يا لباس كه معمولًا به رطوبت زخم آلوده مى‌شود، با رطوبت آن نجس شود، نماز خواندن با آن مانعى ندارد.

«مسأله 875» اگر در قسمتى از داخل دهان و بينى و مانند آنها كه معمولًا ديده‌