حديث، وارد حوزه اسلامى كردند كه هنوز در ميان مسلمين برخى از اسرائيليات رايج است همانند اينكه عمر دنيا هشت هزار سال است. زدودن اسرائيليات از ميان احاديث امرى ضرورى و غيرقابل اغماض بود كه مفسران بعدى به پالايش تفسير از اين‌گونه روايات اسرائيلى پرداختند. مجموع كتب تفسيرى در حدود هفت تا هشت هزار مجلد است كه در (كتابنامه بزرگ قرآن) جمع‌آورى شده است. البته اين كتابنامه هنوز به صورت نهايى كامل نشده است.

شيوه‌هاى تفسيرى‌

از آنجا كه قرآن مخصوص گروه خاصى نيست، هر كسى با توجه به ذهنيت و نوع گرايش فكرى و دركى كه از اين كتاب آسمانى دارد به تفسير و تبيين آيات آن پرداخته است، لذا مى‌توان شيوه‌هاى تفسير قرآن را اين‌گونه طبقه‌بندى كرد.

الف. تفسير قرآن به قرآن:

در اين روش توضيح و كشف آيه به وسيله آيات هم لفظ و هم محتوى صورت مى‌گيرد و نيازى به منابع دست دوم نمى‌باشد. تفسيرالقرآنى للقرآن/ عبدالكريم خطيب از علماى اهل سنت و تفسير الميزان فى تفسيرالقرآن/ علامه طباطبايى (متوفى 1402 ق) از اين روش بهره برده‌اند.

ب. تفسير مأثور يا منهج اثرى:

مراد از (اثر) رواياتى است كه حاكى از قول، فعل و تقرير معصوم مى‌باشد.