اين‌گونه روايات معنى ندارد.

ب) قرآن مخصوصى براى حضرت على (ع) بود كه بعد از رحلت پيامبر (ص) جمع‌آورى كرد ولى امت از آن اعراض كردند و آن قرآن داراى اضافاتى بود كه قرآن موجود، آنها را ندارد.

ج) اخبار فراوانى از اهل سنت و شيعه نقل شده است كه دلالت مى‌كند قرآن نازل شده بر پيامبر زيادتر از قرآن موجود بوده است. عمر قائل بود آيات رجم، فراش، رغبت و جهاد از قرآن كريم حذف شده است‌[1] و مرحوم محدث نورى در كتاب (فصل الخطاب) خود به طور مفصل به اين بحث پرداخته‌اند.

اشكالات ادله‌

ما درصدد بيان پاسخ جزيى به تمام اين شبهات نيستيم؛ زيرا اولًا بطور تفصيلى به آنها پاسخ گفته شده‌است. ثانياً برخى از شبهات آنان اصلًا قابل طرح و جوابگويى نيست و سخيف‌تر از آن است كه بررسى شوند. به طور كلى مى‌توان گفت:

. تمام اين روايات بايد از حيث سند و دلالت بررسى شود و در صورت صحت سند و معارض نبودن با قرآن مورد تأمل واقع شود. در واقع اين‌گونه روايات حتى درصورتى كه از حيث سند و دلالت صد درصد سالم و صحيح باشند، قابل اعتماد نيستند، زيرا با قرآن كريم مطابقت ندارد. خداوند مى‌فرمايد: إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ‌

[1]. ر. ك: معرفت، علوم قرآن، ص 464 460.