و اشتباه نمى‌شويم و هم در تطبيق بر واقعيت ترديد و شك پيدا نمى‌كنيم، و چون از بنيان‌گذار دين گرفته شده است مى‌دانيم در تفسير، تفسير غلط و ناروا نكرده‌ايم.

از تأمل در آيات قرآن معلوم مى‌شود گذشته از پيغمبر اسلام، پيامبران ديگر هم در دعوت‌شان جز اين حقيقت، هدف ديگرى نداشتند چنان كه در سوره شورى- آيه 13- مى‌فرمايد: شَرَعَ لَكُم مِّنَ الدِّينِ مَا وَصَّى بِهِ نُوحًا وَالَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ وَمَا وَصَّيْنَا بِهِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى وَعِيسَى‌ «شريعت و آيينى را كه خدا براى شما قرار داد همان است كه نوح را به آن سفارش نمود و بر تو نيز همان را وحى نموديم و به ابراهيم و موسى و عيسى هم همين را توصيه كرديم» و در سوره بينه- آيه 5- مى‌فرمايد: وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاء وَيُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ وَذَلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ «اهل كتاب (در كتب آسمانى) امر نشدند مگر به اين كه خدا را پرستش كنند و طاعت خود را از شرك و بت‌پرستى خالص كرده از باطل دورى نمايند و نماز بپادارند و زكوة بدهند و اين است دين محكم و خلل‌ناپذير».

آرى حقيقت دين كه همه انبياء بدان دعوت نمودند، تسليم شدن در پيشگاه خداست و بس، هرچند گاهى دين به معناى وسيع‌ترى گفته مى‌شود كه شامل اديان و مذاهب باطل هم مى‌گردد.