2. اعجاز محتوايى‌

يكى ديگر از جنبه‌هاى اعجاز قرآن علاوه بر فصاحت، بلاغت، نظم و اسلوب خاصش اعجاز محتوايى آن مى‌باشد. قرآن كريم چنان معانى عالى، لطيف و عميقى را بيان مى‌كند كه نه تنها در قلوب مسلمين و غير معاندين تأثير شگرفى مى‌گذاشت، بلكه معاندين با شنيدن اين آيات چنان تحت تأثير قرار مى‌گرفتند كه اگر ايمان نمى‌آوردند آنها را به فكر وامى داشت. قرآن، برنده ترين سلاح پيامبر بود كه در دل آنها رعب و وحشت ايجاد مى‌كرد. براى همين تصميم گرفتند شنيدن قرآن را تحريم كنند. اين واقعيت در قرآن اين‌گونه بازگو شده است:

وَقَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لَا تَسْمَعُوا لِهَذَا الْقُرْآنِ وَالْغَوْا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَغْلِبُونَ‌[1]؛ كسانى كه كافر بودند گفتند به اين قرآن گوش ندهيد و هنگام قرائت آن جنجال به پا كنيد و كلمات لغو و بيهوده در آن وارد كنيد شايد غالب شويد.

مشركين به هر طريقى كه مى‌توانستند ايجاد اخلال مى‌كردند. از ابن عباس نقل شده كه:

وليد بن مغيرة نزد پيامبر آمد و آن حضرت بر او قرآن خواند چنانكه دل وليد نرم‌تر شد و چون اين خبر به ابوجهل رسيد، پيش وليد آمد و گفت: مردم تصميم دارند براى تو مالى جمع كنند، وليد گفت:

[1]. سوره فصلت، آيه 26.