پاسخ: چنانچه مدتى از اشتغال او در آن محل گذشته، به طورى كه ديگر در آن جا به او مسافر گفته نمى‌شود، محلّ كار براى او حكم وطن را دارد و نمازش در محلّ كار تمام است و روزه‌اش را هم بايد در آن جا بگيرد؛ ولى در بين راه نمازش شكسته است؛ اما قبل از گذشتن اين مدت از اشتغال، نمازش هم در محلّ كار و هم در بين راه شكسته است و نمى‌تواند روزه‌اش را بگيرد، مگر آن كه روزهايى كه در محلّ كار مى‌ماند، بيشتر از تعداد روزهايى باشد كه در منزل مى‌ماند كه در اين صورت، هم در محلّ كار و هم در بين راه نمازش كامل است.

ج. اگر ساعت يازده از محلّ كار خارج و به منظور كار شخصى، به مقصد شهر ديگرى كه فاصله‌اش بيشتر از مسافت شرعى است، حركت كند، تكليفش چيست؟

پاسخ: با توجه به پاسخ قسمت «الف» و «ب»، اگر محلّ كار در حكم وطن او باشد، چنانچه به قصد مسافت شرعى از حدّ ترخّص محلّ كار خارج شود، بايد نمازش را شكسته بخواند و اگر محلّ كار در حكم وطن او نباشد، به محض خروج از محلّ كار نمازش شكسته است.

روزه نذرى در سفر

[1338] سؤال 49: آيا انسان مى‌تواند نذر كند كه در سفر روزه بگيرد؟

پاسخ: اشكال ندارد.

[1339] سؤال 50: كسى كه نذر دارد كه روز اول هر ماه را روزه بگيرد، اگر روز اول ماه، مصادف با ايّام مسافرت او شد، آيا بايد به نذرش عمل كند يا بعداً قضايش را به جا آورد يا هيچ تكليفى ندارد؟

پاسخ: اگر نذر كرده كه حتى در سفر هم روزه بگيرد، در اين صورت بايد همان روز را در سفر روزه بگيرد و اگر اين طور نذر نكرده، مى‌تواند سفر كند و سپس قضاى آن را به جا آورد.