ايمانى مانند شرم و شكيبائى نيست (زيرا باين دو ايمان كامل مى‌گردد) 15- و هيچ بزرگوارى و سرفرازى مانند فروتنى نيست (زيرا فروتن را همه از دل دوست دارند) 16- و هيچ شرافت و بزرگى مانند دانش نيست (زيرا دانش راهنماى شخص است) 17- و هيچ ارجمندى مانند بردبارى نيست (زيرا بردبارى موجب سرفرازى است) 18- و هيچ پشتيبانى استوارتر از كنگاش كردن نيست (زيرا مشورت سبب پى بردن بپايان كار و سود و زيان آنست).

۱۱۰ وَ قَالَ عليه السلام إِذَا اسْتَوْلَى الصَّلاَحُ عَلَى الزَّمَانِ وَ أَهْلِهِ ثُمَّ أَسَاءَ رَجُلٌ الظَّنَّ بِرَجُلٍ لَمْ تَظْهَرْ مِنْهُ خِزْيَةٌ فَقَدْ ظَلَمَ وَ إِذَا اسْتَوْلَى الْفَسَادُ عَلَى الزَّمَانِ وَ أَهْلِهِ فَأَحْسَنَ رَجُلٌ الظَّنَّ بِرَجُلٍ فَقَدْ غَرَّرَ.

110 - امام عليه السّلام (در باره بد بينى و خوش بينى) فرموده است‌

(1) هرگاه نيكوكارى روزگار و اهلش را فرا گرفت پس مردى به مردى كه رسوايى او آشكار نگشته (و در بعضى از نسخ لم تظهر منه حوبة ضبط شده يعنى به مردى كه گناهى از او هويدا نگرديده) بد بين شود ستم نموده، 2- و هرگاه تباهكارى بر روزگار و اهلش دست انداخت پس مردى به مردى خوش بين باشد خود را بخطر و تباهى انداخته (چون از كسيكه در زمان فساد تربيت شده و با مردم تباهكار معاشرت و آميزش داشته اميد نيكى نبايد داشت).

۱۱۱ وَ قِيلَ لَهُ عليه السلام كَيْفَ تَجِدُكَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ فَقَالَ كَيْفَ يَكُونُ حَالُ مَنْ يَفْنَى بِبَقَائِهِ وَ يَسْقَمُ بِصِحَّتِهِ وَ يُؤْتَى مِنْ مَأْمَنِهِ.

111 - بامام عليه السّلام گفتند: يا امير المؤمنين خود را چگونه مى‌يابى؟ آن حضرت (در باره گرفتاريهاى در دنيا) فرمود

(1) چگونه است حال كسيكه به هستى خود نيست مى‌گردد (هستى بسوى نيستى مى‌كشاندش) و به تندرستيش بيمار ميشود (تندرستى بسوى بيمارى پيرى مى‌بردش) و مرگ او را از پناهگاهش (دنيا) دريابد.