(56) (و من كلام له (عليه ‌السلام))

(لأصحابه)
أَمَّا إِنَّهُ سَيَظْهَرُ عَلَيْكُمْ بَعْدِي رَجُلٌ رَحْبُ الْبُلْعُومِ مُنْدَحِقُ الْبَطْنِ يَأْكُلُ مَا يَجِدُ وَ يَطْلُبُ مَا لَا يَجِدُ فَاقْتُلُوهُ وَ لَنْ تَقْتُلُوهُ أَلَا وَ إِنَّهُ سَيَأْمُرُكُمْ بِسَبِّي وَ الْبَرَاءَةِ مِنِّي أَمَّا السَّبُّ فَسُبُّونِي فَإِنَّهُ لِي زَكَاةٌ وَ لَكُمْ نَجَاةٌ وَ أَمَّا الْبَرَاءَةُ فَلَا تَتَبَرَّءُوا مِنِّي فَإِنِّي وُلِدْتُ عَلَى الْفِطْرَةِ وَ سَبَقْتُ إِلَى الْإِيمَانِ وَ الْهِجْرَةِ .

56 (1056)- از سخنان آن حضرت عليه السّلام است براى اصحاب خود (اهل كوفه كه بآنان خبر مى‌دهد بليّه‌اى را كه بعد از آن بزرگوار بآن مبتلى ميشوند و دستور مى‌فرمايد كه در آن هنگام چگونه رفتار نمايند):

(1) آگاه باشيد كه بزودى بعد از من مردى گشاده گلو و شكم بر آمده (معاوية ابن ابى سفيان) بر شما غالب ميشود، مى‌خورد آنچه بيابد و مى‌خواهد آنچه نيابد (هر چه مى‌خورد سير نمى‌گشت تا اينكه مى‌گفت سفره را بر چينيد خسته شدم و سير نگرديدم. گفته‌اند پرخورى او بر اثر نفرين حضرت رسول بود آنگاه كه كس بطلب او فرستاده ديد به خوردن مشغول است، بازگشت و گفت طعام مى‌خورد، ديگر باره فرستاد باز به خوردن مشغول بود، پس آن حضرت فرمود: أللّهمّ لا تشبع بطنه يعنى بار خدايا شكم او را سير مگردان) پس (در صورت قدرت و توانائى) او را بكشيد و اگر چه هرگز او را نخواهيد كشت (توانائى كشتن او را نداريد) (2) آگاه باشيد بزودى آن مرد شما را بنا سزا گفتن و بيزارى جستن از من امر ميكند، پس اگر شما را به ناسزا گفتن مجبور نمود مرا دشنام دهيد، زيرا نا سزا گفتن براى من سبب علوّ مقام ميشود و براى شما باعث بر نجات و رهائى (از شرّ او) است، و امّا در بيزارى جستن، پس از من بيزارى نجوئيد (در باطن دوستدارم باشيد) (3) زيرا من به فطرت اسلام تولّد يافته‌ام (هيچ گاه در راه كفر و شرك قدم ننهاده از اوّل اسلام اختيار نموده‌ام نه مانند سائرين كه كافر و بت پرست بوده مسلمان گرديده‌اند)