فصل پنجم: همراه با راهنمايان‌

(إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِكُلِّ قَوْمٍ هادٍ)[1]

(وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا)[2]

اشاره‌

قرآن به ضرورتِ انتخاب راهنما براى طى مسير حيات دينى به منظور دستيابى به مقصد اصلى تاكيد زيادى دارد. مراد از راهنما، انسانى است كه به امداد الهى، انسان‌هاى ديگر را در مسير زندگى هدايت و در چالش‌هاى فرارو گره گشايى مى‌كند، به گونه‌اى كه اين هدايت، رضايت الهى از عملكرد انسان را به دنبال دارد، نه اينكه تنها به ظاهر مشكلى را حل كرده يا نيازى را برآورده باشد.

مطابق سنن الهى در تاريخ، انسان‌هاى هر دوره‌اى داراى يك راهنما هستند.[3] آيات قرآن به اين سنت با دو تعبير اشاره دارند:

[1]. رعد: 7:«[ اى پيامبر!] تو فقط هشداردهنده‌اى، و براى هر قومى رهبرى است».

[2]. أنبيا: 73:« و آنان را پيشوايانى قرار داديم كه به فرمان ما هدايت مى‌كردند».

[3]. الميزان فى تفسير القرآن، ج 11، ص 305؛ الفرقان فى تفسير القرآن بالقرآن، ج 15، ص 263.