به نبوت وى علم داشتند و خداوند نعمتش را در حق آنان و پيشينيان آنها تمام كرده بود.[1]

سوم: در اين داستان، جايگاه و شأن علم و عالمان، بزرگ داشته شده است؛ زيرا خداوند به آدم دانشى را آموخت كه فرشتگان سزاوارى و شايستگى آن را نداشتند؛ همچنان كه آدم به عنوان نمونه و الگويى براى ابداعات و اختراعات و دانش‌هايى دانسته كه توسط بشر محقق شده و تحقق خواهد يافت.[2]

دشمنى در بهشت‌

پس از آفرينش آدم و همسرش حوا (عليهماالسلام) خداوند آن دو را در بهشتى خاص (جنت) سكونت داد و با خطاب قرار دادن آدم، دشمنى ابليس را به وى يادآور گرديد: (فَقُلْنا يا آدَمُ إِنَّ هذا عَدُوٌّ لَكَ وَ لِزَوْجِكَ فَلا يُخْرِجَنَّكُما مِنَ الْجَنَّةِ فَتَشْقى‌)[3]: «پس گفتيم:" اى آدم! در حقيقت، اين [ابليس‌] براى تو و همسرت دشمنى [خطرناك‌] است، زنهار تا شما را از بهشت به‌در نكند تا تيره‌بخت گردى".»

خداوند از راه وحى به صراحت، شقاوت را نتيجه دشمنى ابليس با آدم بيان فرمود تا بر اهميت و جدى بودن دشمنى او تاكيد شود؛[4] بيرون راندن آدم و حوا از بهشت را نيز به ابليس نسبت داد كه اين كار به فراخوان و اغواگرى او بوده است.[5]

[1]. تفسير الطبرى، ج 1، ص 150؛ التفسير المنير فى العقيدة والشريعة والمنهج، ج 1، ص 133.

[2]. التحرير والتنوير، ج 13، ص 422.

[3]. طه: 117.

[4]. تفسير من وحى القرآن، ج 15، ص 164.

[5]. التبيان فى تفسير القرآن، ج 7، ص 215.