برابر آيات يادشده، اين گونه نيست كه انسان هماره از زمان ازل وجود داشته باشد؛ بلكه از عدم پديد آمده و به لطف الهى لباسِ «بود» و «وجود» بر تن نموده است. آهنگ آيات، اين نكته را به انسان يادآور مى‌شود كه بايد به پيشينه حياتى خويش نگريسته و از آن عبرت بگيرد.

پرداختن قرآن به موضوع آفرينش حاكى است كه اين مسئله از دل‌مشغولى‌هاى انسان بوده و هست؛ آيات از نجواى درونى انسان با خود پرده برمى‌دارد: وقتى مى‌انديشد كه خداوند چگونه او را آفريده و از عدم به عالم وجود آورده است؟ در پرتو اين پرسش‌ها و با ديدن برخى از پديده‌هاى شگفت‌انگيز آفرينش، رفته‌رفته شگفتى آدمى از بين رفته، آرامش يافته و به قدرت خداوند ايمان مى‌آورد.[1]

انسان‌ها در مواجهه با پيشينه حيات خويش به دو گروه تقسيم مى‌شوند: گروه نخست به گذشته عدمى خويش يقين دارند و گروه دوم در اين مسأله دچار ترديد و انكار هستند. در ادامه به بررسى اين دو نگرش از نگاه قرآن مى‌پردازيم.

[1]. من هدى القرآن، ج 7، ص 15.