علامه عسگرى با سبب نزول بودن ماجراى عسل مخالف بوده و اين را با عظمت و حكمت الهى مغاير مى‌داند كه خداوند به خاطر چنين موضوع ناچيزى، ملائكه و مؤمنان صالح را به عنوان پشتيبان پيامبر معرفى كند؛[1] البته مى‌توان گفت اين استدلال به بخش دوم سوره مربوط است؛ فرازى كه درباره ماجراى يك راز بوده و پيامبر اظهار سر را تهديد كرده است؛ جز آنكه موضوع آيه نخست و دوم يكسان تلقى شوند؛ اما روايات، سبب نزول آن دو را متفاوت دانسته‌اند؛ برخى از مفسران كهن مانند ابن‌عباس و كلبى محتواى راز ياد شده در آيه دوم را مسئله خلافت دانسته‌اند؛[2] همچنين در روايتى از ابوهريره هرسه داستانِ ماريه، عسل و رازِ خلافت به عنوان يك داستان واحد در سبب نزول آيه، گزارش شده است؛[3] شوكانى نيز به اختلاف‌نظر مفسران، پيرامون سبب نزول آيه تصريح كرده و به نقل از «اسباب نزول واحدى»، ديدگاه بيشتر مفسران را داستان نزديكى با ماريه در خانه حفصه دانسته است.[4]

گستره حرام در قرآن‌

مصداق‌هاى حرام در قرآن به لحاظ نوع و آمار، گستره و شمارگان زيادى را به خود اختصاص داده است؛ شمارگان عناوين كلى محرمات قرآنى در يك پژوهش آمارى افزون بر 360 عنوان گزارش شده و ذيل هر عنوانى دست‌كم چند آيه به عنوان مستند آمده است.[5]

[1]. احاديث عايشه ام المؤمنين، ج 2، ص 92.

[2]. رك: الكشف والبيان، ج 9، ص 345.

[3]. مجمع الزوائد، ج 7، ص 126.

[4]. فتح القدير، ج 5، ص 339.

[5]. فرهنگ قرآن، ج 10، ص 404- 484.