كه موجودات هستى در هر رتبه و شأنى به يك زبان و حالتى ستايشگر خداوند هستند و بهتر است انسان از روى شوق و آگاهى به سان ديگر موجوداتِ هستى براى تعالى خود هم كه شده به ستايش الهى بپردازد. اما بخشى ديگر از آيات به سجده انسان اشاره دارند كه در ادامه به بررسى آنها مى‌پردازيم.

انسان‌

سجده انسان براى خداوند در هر موقعيتى امرى پسنديده و مستحب بوده و در مواردى همانند نماز، واجب است- سجده در نماز از جمله عباداتى است كه قصد در آن شرط است و چنانچه با هدفى جز انگيزه تعظيم (همانند سخريه و استهزاء) انجام شود سجده حقيقى نيست.[1]

هرچند در آيات قرآن، جهت خاصى از جهات جغرافيايى در هنگام سجده كردن بيان نشده است لكن براى سجده در نماز بايد شرط قرار گرفتن آن در جهت قبله را رعايت نمود؛ اين معنا از آياتى چند از قرآن دريافت؛ مانند: (قَدْ نَرى‌ تَقَلُّبَ وَجْهِكَ فِي السَّماءِ فَلَنُوَلِّيَنَّكَ قِبْلَةً تَرْضاها فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ وَ حَيْثُ ما كُنْتُمْ فَوَلُّوا وُجُوهَكُمْ شَطْرَهُ‌)،[2] (وَ مِنْ حَيْثُ خَرَجْتَ فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ وَ إِنَّهُ لَلْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ وَ مَا اللَّهُ‌

[1]. مصطلحات الفقه، ص 296.

[2]. بقره: 144:« ما[ به هر سو] گردانيدنِ رويت در آسمان را نيك مى‌بينيم؛ پس‌[ باش تا] تو را به قبله‌اى كه بدان خشنود شوى برگردانيم؛ پس روى خود را به سوى مسجدالحرام كن؛ و هرجا بوديد، روى خود را به سوى آن بگردانيد».