8/ 4: غصّه خوردن از ياد قيامت‌

641. امام على عليه السلام: بادِ دماغ و تندى خشم و ضربِ دست و تيزى زبانت را مهار كن و با پرهيز از شتاب‌زدگى و با تأخير در كيفر، خود را از تمام اين كارها نگه‌دار تا خشمت فرو بنشيند و عنان اختيارت را در دست گيرى، و تو هرگز بر خود چنين مسلّط نخواهى شد مگر آن كه با ياد معاد و بازگشت به سوى پروردگارت، اندوهت را فراوان گردانى.

642. امام زين العابدين عليه السلام: خدايا! بر محمّد و خاندانش درود فرست و بيم از اندوهِ وعده داده شده، و شوق پاداش وعده داده شده را روزى‌ام كن تا لذّت آنچه را كه براى آن مى‌خوانمت و رنج آنچه را از آن به تو پناه مى‌برم، در يابم.

643. كتاب من لا يحضره الفقيه: مردى، نزد پيامبر خدا صلى الله عليه و آله آمد و گفت: زنى دارم كه هر گاه وارد [خانه‌] مى‌شوم، به پيشوازم مى‌آيد و هر گاه [از خانه‌] خارج مى‌شوم، بدرقه‌ام مى‌كند، و هر گاه مرا اندوهگين مى‌بيند، مى‌گويد: چرا اندوهگينى؟ اگر غمِ روزى‌ات را مى‌خورى، غير تو (خداوند)، آن را برايت ضمانت كرده است، و اگر غم آخرتت را دارى، پس خداوند بر اندوهت بيفزايد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: «خداوند، كارگرانى دارد و اين زن، يكى از كارگران اوست. براى او نصف پاداش شهيد در نظر گرفته شده است».

ر. ك: دانش‌نامه قرآن و حديث: ج 14 ص 115 (گريستن از خوف محشر).