سپس به او گفت: فرش اين اتاقى را كه هنگام تحويل دادن نامه مولايم در آن نشسته بودم، برگير و نيازهايت را به من بگو.

پس نجاشى چنين كرد تا آن كه مرد از آن جا خارج شد و به نزد امام صادق عليه السلام آمد و داستان را براى ايشان بازگفت. امام عليه السلام از رفتار وى شادمان گرديد. مرد به امام عليه السلام گفت: اى پسر پيامبر خدا! گويا رفتار او با من، شما را خوش‌حال كرده است.

فرمود: آرى، به خدا سوگند! بى‌ترديد، خدا و پيامبرش را نيز شاد كرده است.

ر. ك: ص 251 (گره‌گشايى از غم‌زده).

6/ 9: حقّ كسى كه خدا به وسيله او تو را شاد كند

595. امام زين العابدين عليه السلام‌- در رساله‌اش معروف به رساله حقوق-: ... امّا حقّ كسى كه خداوند به واسطه او و به دست وى، تو را خوش‌حال ساخته، اين است كه اگر آن را به خاطر تو انجام داده، نخست خدا را بستايى، سپس از او در جايگاه پاداش‌دهى به اندازه [نقش‌] وى سپاس‌گزارى كنى و فضيلت پيش‌گامى او را تلافى نمايى و همواره در صدد جبران كار او باشى. و اگر آن را به خاطر تو انجام نداده، خدا را ستايش كنى و از آن شخص، سپاس‌گزارى نمايى و بدانى كه آن كار از جانب اوست كه تو را به آن اختصاص داده و اين را دوست بدارى؛ زيرا او واسطه‌اى از واسطه‌هاى نعمت خدا براى تو بود و از آن پس، آرزومند خير براى او شوى؛ چه اين كه واسطه‌هاى نعمت، هر كجا كه باشند، مايه بركت اند، اگر چه قصد چنين واسطه شدنى را نيز نداشته‌اند.

البته نيرويى جز به خدا نيست.

596. امام زين العابدين عليه السلام: حقّ كسى كه تو را به خاطر خداوند متعال شاد كند، اين است كه نخست، خداوند را ستايش كنى و سپس از او شكرگزارى نمايى.