الإنسانُ عَبدُ الإِحْسانِ.[617]

آدمى، بنده احسان است.

يعنى انسان‌ها در مقابل نيكى ديگران، خاضع و تسليم مى‌شوند.

براى مَثَل‌هايى كه از احاديث، تأثير لفظى- معنايى پذيرفته‌اند، مَثَل‌ها و مثال‌هاى ديگرى نيز وجود دارد كه در اين جا، براى رعايت اختصار، به ذكر فهرست‌وار آن بسنده مى‌كنيم:

النّاسُ عَلى دينِ مُلوكِهِم.

يعنى: مردم، به شيوه و آيين پادشاهانشان، زندگى مى‌كنند.

اين جمله مانند حديثى از امام على (ع) است كه فرمود: مردم، به حاكمانشان شبيه‌ترند تا به پدرانشان.[618]

الإنسانُ حَريصٌ عَلى ما مُنِع.[619]

يعنى: انسان، به آنچه از او منع مى‌شود، حريص است.

النّظافةُ مِنَ الإيمان.[620]

يعنى: پاكيزگى، از نشانه‌هاى ايمان است.

إنّ الله جميل يُحبّ الجمال.[621]

يعنى: خداوند، زيباست، زيبايى را دوست دارد.