فصل پنجم: ستم‌هاى رفته بر اهل بيت‌

1217. امام حسن عليه السلام‌- در سخنانى كه پس از شهادت امير مؤمنان عليه السلام بيان نمود-: جدّم پيامبر خدا صلى الله عليه و آله به من فرمود كه امر [امامت‌] را دوازده امام از اهل بيت و برگزيدگان او، به عهده مى‌گيرند و هيچ يك از ما نيست، مگر اين كه يا به قتل مى‌رسد و يا با زهر كشته مى‌شود.

1218. امام على عليه السلام: ... تا اين كه چون خداوند، جان پيامبر خود را گرفت، قومى به عقب بر گشتند و راه‌هاى گوناگون، آنان را نابود كرد و بر انديشه‌هاى نادرست خويش تكيه كردند و با غير خويشاوند، پيوند بر قرار كردند و از وسيله‌اى (اهل بيت) كه به دوستى آن مأمور شده بودند، دور گشتند و آن بنا را از روى بنيادِ استوارش حركت دادند و در غير جايش گذاشتند. اينان، معدن هر خطا و دروازه‌هايى گشوده به روى هر كسى بودند كه خواهان گام نهادن در باطل و گم‌راهى بود.

1219. المناقب، ابن شهرآشوب- به نقل از منهال بن عمرو-: معاويه از حسن عليه السلام خواست كه بر منبر رود و نسب خود را بيان كند. حسن عليه السلام بر منبر رفت و حمد و ثناى خداوند گفت ... و سپس فرمود: قريش بر عرب‌ها فخر مى‌فروشد كه محمّد صلى الله عليه و آله از آنهاست و عرب‌ها بر عجم‌ها فخر مى‌فروشند كه محمّد صلى الله عليه و آله از آنهاست و عجم‌ها اين حق را براى عرب‌ها معترف اند كه محمّد صلى الله عليه و آله از آنان است. حقّ ما را [از غاصبانِ حقّ ما] مى‌طلبند و حقّمان را به ما بر نمى‌گردانند.