فصل يكم: ايثار اهل بيت‌

قرآن‌

«و خوراك را با وجودِ دوست داشتنش به بينوا و يتيم و اسير اطعام مى‌كنند [و در دل مى‌گويند]: ما فقط براى خشنودى خداوند، شما را اطعام مى‌كنيم. از شما نه پاداشى مى‌خواهيم و نه سپاسى».

«و هر چند خود، نيازمندى داشته باشند، [ديگران را] بر خود ترجيح مى‌دهند، و كسانى كه از آزمندىِ نفس خويش در امان مانند، آنان اند كه رستگاران اند».

حديث‌

620. الكشّاف‌- به نقل از ابن عبّاس، در بيان سبب نزول سوره انسان-: حسن و حسين عليهما السلام بيمار شدند و پيامبر صلى الله عليه و آله به همراه گروهى به عيادت آن دو رفت. آنها [به على عليه السلام‌] گفتند: اى ابو الحسن! خوب است كه براى فرزندانت نذرى كنى. على و فاطمه و فضّه (كنيز آنها) نذر كردند كه اگر حسن و حسين از بيمارى خود بهبود يابند، سه روز روزه بدارند.

حسن و حسين عليهما السلام از بيمارى شفا يافتند، در حالى كه خانواده چيزى نداشت. على عليه السلام از شمعون خيبرىِ يهودى، سه صاع جو قرض گرفت و فاطمه يك صاع آن را آرد كرد و از آن، پنج گرده نان به شمار اعضاى خانواده پخت. آنها نان‌ها را در پيش روى خود نهادند تا افطار كنند، كه ناگهان فقيرى بر در ايستاد و گفت: سلام بر شما، اى اهل بيت نبوّت! من مسكينى از مساكين مسلمانم. مرا اطعام كنيد تا خدا شما را از مائده‌هاى بهشت اطعام كند.

آنها او را بر خود ترجيح دادند و شب را به صبح رساندند، در حالى كه تنها آب آشاميده بودند و همچنان در حال روزه، بام را شام كردند. چون هنگام اذان مغرب رسيد و آنها نان را در پيش روى خود نهادند تا افطار كنند، يتيمى سر رسيد و آنها او