165. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: مَثَل ايشان (اهل بيت من) در ميان امّتم، همچون ستارگان سپهر است كه هر گاه يكى از آنها ناپديد شود، ديگرى پيدا آيد. آنها امامانى ره‌نما و ره‌يافته اند.

نه كينه كسى كه بديشان كينه ورزد و نه ترك يارى كسانى كه از يارى ايشان دريغ ورزند، به آنها زيان نمى‌رساند؛ بلكه خداوند به كسانى كه كينه آنها را در دل دارند و از يارى كردن ايشان دريغ مى‌ورزند، زيان مى‌رساند. آنها حجّت‌هاى خدا بر زمين و گواهان اويند بر خلقش. هر كس از آنها فرمان بَرد، از خدا فرمان برده است و هر كه از ايشان سر پيچد، از خدا سر پيچيده است. آنها با قرآن اند و قرآن با آنهاست.

نه قرآن از آنها جدايى مى‌پذيرد و نه آنان از قرآن جدايى مى‌پذيرند، تا آن كه در كنار حوض كوثر بر من وارد شوند. نخستين امام، برادرم على است كه بهترين آنهاست، سپس فرزندم حسن و پس از او فرزندم حسين و در پى ايشان، نُه تن از فرزندان حسين.

166. امام على عليه السلام: هان! خاندان محمّد، همچون اختران آسمان اند كه هر گاه يكى ناپديد شود، ديگرى پيدا مى‌آيد.

167. امام صادق عليه السلام: عالِمى نيست كه بميرد و جانشينى از خود گذارد، مگر ما. پس هر گاه عالِمى از ما برود، ديگرى در جايگاه او ظهور مى‌كند. ما ستارگان در آسمان هستيم.

2/ 5 اهل بيت (عليهم السلام)، به منزله سر و دو چشم‌

168. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: اهل بيت مرا نسبت به خود (امّت)، همچون سر بدانيد براى پيكر و دو چشم براى سر، كه پيكر، جز با سر، ره نمى‌يابد و سر، جز با چشم، هدايت نمى‌شود.