فصل چهارم: انتظار دولت اهل بيت‌

1285. الكافى‌- به نقل از اسماعيل جعفى-: مردى خدمت امام باقر عليه السلام رسيد و كتابى با خود داشت. امام باقر عليه السلام به او فرمود: «اين، كتاب مناظره كننده‌اى است كه در جستجوى دينى است كه در آن، عمل، پذيرفته [ى درگاه خدا] مى‌شود».

مرد گفت: خدايت رحمت كند! اين، همان چيزى است كه من مى‌خواهم.

امام باقر عليه السلام فرمود: «گواهى دادن به اين كه معبودى جز خداى يگانه و بى‌نياز نيست و محمّد صلى الله عليه و آله بنده و فرستاده اوست و اقرار به آنچه از جانب خدا آمده است و ولايت [و دوستى‌] ما خاندان و بيزارى از دشمن ما و گردن نهادن به فرمان ما و پارسايى و فروتنى و انتظار [ظهور] قائم ما؛ زيرا براى او دولتى (حكومتى) است كه خدا، هر زمان كه بخواهد، آن را [روى كار] مى‌آورد».

1286. امام على عليه السلام: آن كه منتظر حكومت ما (اهل بيت) باشد، همچون كسى است كه در راه خدا، به خون خود در مى‌غلتد.

1287. امام حسين عليه السلام: زيد بن صوحان به امير مؤمنان عليه السلام گفت: چه عملى نزد خداى عز و جل، محبوب‌تر است؟

فرمود: «انتظار فَرَج».[2028]

[2028]. فرج، يعنى« گشايش» و مقصود، اميد داشتن به لطف و گشايش خداوند در همه كارهاست؛ امّا- چنان كه احاديث اين فصل، نشان مى‌دهند- عالى‌ترين شكل گشايش، بازگشت دولت اهل بيت عليهم السلام از طريق ظهور قائم آنان، امام مهدى عليه السلام، و فراگير شدن انصاف، عدالت، رحمت، ايمان، آگاهى و رفاه در سايه آن است.