(1152)

152 (1152)- از خطبه‌هاى آن حضرت عليه السّلام است (در توحيد و صفات خداوند):

[قسمت أول خطبه‌]

(1) سپاس خدائى را سزا است كه بوسيله آفريده‌هايش بر وجود و هستى خويش راهنما است (زيرا هر مخلوقى ممكن است و ممكن به خودى خود داراى وجود و هستى نمى‌گردد، پس هويدا است كه او را خالق و آفريده‌اى مى‌باشد) و بحدوث و نو پيدا شدن آفريده‌هايش بر ازلى بودن و ابتداء نداشتن خود دليل است (زيرا ايجاد كننده اگر ازلى و قديم نبوده حادث باشد به ايجاد كننده ديگرى نيازمند بوده نمى‌تواند مبدأ ايجاد باشد) و بشبيه بودن آفريده‌ها با يكديگر نشان مى‌دهد بر اينكه مانندى براى او نيست (زيرا اجسام در جسميّت با هم شريكند، پس اگر شبيهى از آنها براى او بود او هم جسم بود و جسميّت از لوازم‌