127
(1127)- از سخنان آن حضرت عليه السّلام است ايضا در باره خوارج
(چون عقيده و
مذهب خوارج نهروان اين بود كه هر كه خطاء كرده گناهى مرتكب شود كافر است، و گمان
كردند كه تن دادن به حكميّت حكمين گناه است به اين جهت گفتند كه امير المؤمنين
عليه السّلام، و اصحابش- العياذ باللّه- كافر شدهاند و آنجا را دار الكفر دانستند
دست از اهل آن بر نداشته هر چه توانستند اگر چه بچه يا از چهار پايان بود
مىكشتند، پس امام عليه السّلام براى ابطال گفتارشان مىفرمايد):
(1) اگر
مخالفت شما (با من) براى اينست كه گمان مىكنيد (در نصب حكمين و تن دادن به حكميّت
ايشان) خطاء كرده و گمراه شدهام، پس چرا همه امّت محمّد، صلّى اللَّه عليه و آله،
را به گمراهى من (به گمان خود) گمراه مىدانيد، و آنان را به خطاى من مىگيريد و
به گناه من تكفيرشان مىنماييد؟ (بطوريكه) (2) شمشيرهاتان را كه بر دوشهايتان است
بر جاهاى سلامت و هم بر مواضع بيمارى فرود مىآوريد (مقصّر به گمان خود و بى تقصير
هر دو را مىكشيد) و كسيرا كه (به گمان شما) گناه كرده با كسى كه گناهى مرتكب نشده
خلط مىكنيد، و (3) (همه را كافر مىپنداريد، در صورتيكه شرع مقدّس اسلام هيچكس را
بارتكاب گناه اگر چه كبيره باشد كافر نمىداند، چنانكه) مىدانيد رسول خدا صلّى
اللَّه عليه و آله زناء كنندهاى را كه همسر داشت سنگسار كرد و بعد