نَسُوقُ الْماءَ إِلَى الْأَرْضِ الْجُرُزِ فَنُخْرِجُ بِهِ زَرْعاً
تَأْكُلُ مِنْهُ أَنْعامُهُمْ وَ أَنْفُسُهُمْ أَ فَلا يُبْصِرُونَ يعنى آيا نديدند كه ما بزمين بى گياه باران مىفرستيم پس گياه آنرا
كه چهار پايان ايشان و خودشان مىخورند بيرون مىآوريم، آيا نمىبينند اين همه
آثار و نشانههاى قدرت و توانائى پروردگار را) (42) پارههاى ابر درخشنده را كه
براى باريدن بر زمين آماده و از يكديگر جدا و پراكنده بود بهم پيوست تا اينكه
ابرهاى سفيد كه پر آب بود به جنبش در آمده مهيّاى باريدن گرديد و در اطراف ابرهاى
كشيده و دائره مانند، برق آن درخشيد و روشنيش در ميان قطعههاى بزرگ ابرهاى سفيد
روى هم قرار گرفته تمام نشده پى در پى ابر بارنده فرستاد، پس باران آن كه بسبب ثقل
و سنگينى مائل به پائين آمدن بود بزمين نزديك شد و پياپى باد جنوب آنرا حركت داده
بارانهايش را بيرون مىآورد (و مانند دوشيدن شيراز پستان حيوانات آنرا مىدوشيد)
پس چون ابر (مانند شتر سنگين بار كه سينه بر زمين مىنهد) سينه خود و اطراف آنرا
بر زمين افكند (باران باريد) و آب فراوانى را كه در برداشت فرو ريخت، خداوند متعال
از زمينهاى خشك گياهها را و از كوههاى خالى علفهاى تازه و تر رويانيد (چنانكه در
قرآن كريم س 22 ى 5 مىفرمايد: وَ تَرَى الْأَرْضَ
هامِدَةً فَإِذا أَنْزَلْنا عَلَيْهَا الْماءَ اهْتَزَّتْ وَ رَبَتْ وَ أَنْبَتَتْ
مِنْ كُلِّ زَوْجٍ بَهِيجٍ يعنى زمين خشك و بىگياه را
مىبينى پس آنگاه كه ما باران بر آن مىفرستيم به جنبش در آمده افزايش يابد و از
هر صنف، گياه زيبا بروياند) (43) پس زمين به مرغزارهاى خود كه بآنها زينت داده شده
شادى ميكند (جلوه نيكوئى مىيابد) و بآنچه كه در آن روييده و بآن آراسته گرديده از
قبيل شكوفهها و گلهاى درخشنده و تازه فخر و خود نمائى مىنمايد (سبز و خرّم
مىگردد) (44) و حقّ تعالى آن گياهها را توشه مردم و روزى چهارپايان قرار داده، در
اطراف زمين راههاى گشاده باز كرد (تا بهر جا كه خواهند آمد و رفت نمايند) و در
ميان راهها براى روندگان علامات و نشانههايى (مانند ستارهها و كوهها) بر پا نمود
(تا به اطراف جهان راه بيابند. چنانكه در قرآن كريم س 43 ى 10 مىفرمايد: الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ مَهْداً وَ جَعَلَ لَكُمْ فِيها
سُبُلًا لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ يعنى او است خدائى كه زمين
را براى شما گهواره وار گسترانيد تا بر آن قرار گيريد و راههايى در آن براى شما
قرار داد