86 (1086)-
از خطبههاى آن حضرت عليه السّلام است (كه در آن صفات كسيكه خداوند او را بسيار
دوست دارد و شخصى كه او را دشمن دارد بيان و مردم را به متابعت و پيروى أئمّه
«عليهم السّلام» ترغيب فرموده):
[قسمت أول
خطبه]
(1) بندگان
خدا، دوستترين بندگان نزد خدا (كه نظر مرحمت حقّ تعالى شامل حال او است) بندهاى
است كه خداوند او را بر تسلّط بنفس خويش كمك و يارى كرده است (عقل او را تقويت
نموده تا از شهوات و خواهشهاى نفس پيروى ننمايد) پس (آن بنده) حزن و اندوه را شعار
خود قرار داد (براى تحصيل رضاء و خوشنودى حقّ انديشه نمود تا موجبات آنرا بدست
آرد) و خوف و ترس (از عذاب الهىّ) را روّيه خويشتن گردانيد (و هيچ گاه بر خلاف
دستورات خدا و رسول رفتار ننموده) پس چراغ هدايت (علوم و معارف الهىّ) در دل او
روشن شد، و (با آن) از تاريكى نادانى و گمراهى رهائى يافته براه راست قدم نهاد، و
سفره) ضيافت را براى روزى كه بآن وارد ميشود آماده ساخت (عبادت و بندگى نمود كه پس
از مرگ تهى دست نباشد) و دور را بر خود نزديك كرد (مرگ را كه بىخبران دور مىپندارند
پيش روى خويش قرار داد و هرگز از آن غافل نبود و باكى نداشت كه مرگ او را در بستر
بيمارى دريابد، يا او بر مرگ وارد شده در راه خدا كشته گردد) و سختى (مرگ و قبر و
هول و وحشت