82 (1082)-
از خطبههاى آن حضرت عليه السّلام است كه آنرا خطبه غرّاء (نورانى و برجسته)
مىنامند، و آن از خطبههاى شگفت آور است:
[قسمت أول
خطبه]
(1) سپاس
خداوندى را سزا است كه به قدرت و توانائى خود (به همه اشياء) غالب، و بفضل و
احسانش (بهر چيز) نزديك است، بخشنده است هر فائده و سودى را، و دفع كننده هر بلاى
بزرگ و سخت، (2) بر احسانهاى پى در پى و نعمتهاى واسعهاش او را حمد مىنمايم، و
باو ايمان مىآوردم (هستى و يكتا بودنش را يقين دارم) كه اوّل (و مبدا اشياء) و
(هستى او بر همه) هويدا است، و از او راه هدايت را مىطلبم كه (بهمه) نزديك و
راهنما است، و از او يارى مىجويم كه غالب و توانا است (كه هر شرّى را از من دور و
هر خيرى را بمن برساند) و باو توكّل مىنمايم كه (مرا) كافى و ياور است، (3) و
گواهى مىدهم كه محمّد صلّى اللّه عليه و آله بنده و فرستاده او است، فرستاده است
او را براى انجام امر و فرمانش، و تبليغ حجّت و دليلش، و ترساندن (معصيت كاران را)
از عذابش پيش از روز رستخيز.