از نشانه‌های صدّيقيّت ، لزوم سنخيّت ميانِ آن و نبوّت است ؛ زيرا خداى متعال مى‌فرمايد :

وَمَن يُطِعِ اللهَ وَالرَّسُولَ فَأُولئِک مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللهُ عَلَيْهِم مِنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِينَ وَحَسُنَ أُولئِک رَفِيقاً ؛[357] 

و آنان که از خدا و پيامبر فرمان بَرَند با کسانى‌اند که خداوند بر آن‌ها نعمت بخشيد : پيامبران و صدّيقان و شهيدان و صالحان ، و چه نيک رفيقانى‌اند اينان .

اين سنخيّت ميان پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم و على 1 روشن است ، ليکن ميان پيامبر و کسى که از سوى پيروانش لقب صدّيقيّت به او بسته‌اند ، هرگز وجود ندارد ؛ زيرا آن گاه که ده آيه از سوره برائت بر پيامبر نازل شد ، ابوبکر را فرا خواند ، او را با آن آيات فرستاد تا آن‌ها را بر اهل مکه قرائت کند . ابوبکر چندان دور نشده بود که جبرئيل بر پيامبر فرود آمد و گفت : اى محمّد ، پروردگارت سلام مى‌رساند و مى‌فرمايد :

لا يُؤَدّي عنک إلّا أنت أو رَجلٌ مِنک ؛

از طرف تو ادا نمى‌کند مگر خودت يا مردى از خودت  .

از اين رو ، رسولِ خدا 0 على 1 را فرا خواند و فرمود : بر ناقه‌ام عَضْبا سوار شو ، خود را به ابوبکر برسان و برائت را از دستش بگير و با آن‌ها

[357] . سوره نساء (4) آيه 69 -