پيش گفتار

بعضى از مُغرضان ، در زمان هاى گوناگون ، به تحريكاتى در كتاب هاى فقهى و اعتقادى و تاريخى ، درباره مشروعيّتِ فقه شيعه دامن مى زنند . از اين رو ، نگارنده تصميم گرفت نگاهِ خوانندگان را به اين مسئله جلب كند و درستى و استوارى فقه اماميه را از ميان كتاب هاى صحاح و سننِ اهل سنّت درآوَرَد و به همگان بنماياند .

ابن خلدون ، در فصل هفتم از مقدمه اش ـ باب علم الفقه و فرائض و احكام آن ـ مى نويسد :

وشَذَّ أهلُ البيت بمذاهِبَ ابْتَدَعُوها وَفقة انْفَردُوا به  فلا  نَعْرِفُ شَيئاً مِن مذاهبهم ، ولا نَرْوي كُتُبَهم ، ولا أَثَرَ لِشَيء منها إلاّ في مواطنهم[1] ;

اهل بيت با مذاهب خود ساخته شان و فقهى كه ويژه آنان است ، راهِ خاصِ خودشان را در پيش گرفتند  ما چيزى از آيين آنها را [ در دينِ خودمان ] سراغ نداريم و از كتاب هاشان

[1] . تاريخ ابن خلدون 1 : 446 -