در رأس گروه حاكم ، اشخاصى چونان ابوبكر ، عمر ، عثمان و معاويه قرار داشتند ، اينان نقلِ حديث از پيامبر را برنمى تافتند و به اكتفا به قرآن فرامى خواندند و مخالف تدوين حديث از پيامبر (صلى الله عليه وآله)بودند .

در مقابل ، گروهى از صحابه بر نقل حديث و تدوين آن از پيامبر (صلى الله عليه وآله) پاى مى فشردند هرچند شمشير آخته بر گردن هاشان نهاده شود[73] .

مى دانيم كه مخالفان عمر در مسائل فقهى ، اصحاب مدوّنات بودند ; كسانى كه از پيامبر (صلى الله عليه وآله) حديث مى كردند و تابع نصوص بودند و به رأى تن نمى دادند .

اين امر ، مى نماياند كه اختلاف عمر با ديگران تنها در امور سياسى نبوده ، بلكه مسائل فقهى را نيز در برمى گرفت . ما در كتاب «منع تدوين حديث» اثبات كرده ايم كه اغلب كسانى كه عمر را در فتواهايش تخطئه مى كردند از مُدَوِّنان به شمار مى آمدند .

از اين رو ما مى توانيم از روايات اينان ، براى استحكام آنچه مكتب

[73] . نگاه كنيد به ، صحيح بخارى 1 : 37 ، باب العلم قبل القول والعمل ; سنن دارمى 1 : 146 ، حديث 545 ; الطبقات الكبرى 2 : 254 ; سير اعلام النبلاء 2 : 64 -