مسلمانان، برپا میداشتند و جشن میگرفتند. [1] نه تنها ابن خلکان و ابو ریحان بیرونی، این روز را عید مینامند، بلکه «ثعالبی» نیز، این شب را از شبهای معروف در میان امت اسلامی شمرده است. [2] ریشه این عید اسلامی به خود روز غدیر بازمیگردد، زیرا در آن روز پیامبر به مهاجران و انصار، بلکه به همسران خود دستور داد که بر علی وارد شوند و به او در مورد چنین فضیلتی بزرگ تبریک بگویند. «زید بن ارقم» میگوید: از مهاجران: ابو بکر، عمر، عثمان، طلحه و زبیر، نخستین کسانی بودند که با علی دست بیعت دادند و مراسم تبریک و بیعت تا مغرب ادامه داشت.
دلایل دیگر ابدیت این واقعه
در اهمیت این رویداد تاریخی، همین اندازه کافی است که این واقعه تاریخی را 110 صحابی نقل کردهاند. البته این جمله نه به آن معنا است که از آن گروه زیاد تنها همین افراد، این حادثه را نقل کردهاند، بلکه تنها در کتابهای دانشمندان اهل تسنن، نام 110 تن به چشم میخورد. درست است که پیامبر سخنان خود را در جامعه صد هزار نفری القا نمود، ولی گروه زیادی از آنان از نقاط دور دست حجاز بودند که از آنان حدیثی نقل نشده است و گروهی از آنها این واقعه را نقل کردهاند، اما تاریخ موفق به درج نام آنان نگردیده است و اگر هم ثبت کرده است، به دست ما نرسیده است. در قرن دوم اسلامی که عصر تابعان است، هشتاد و نه تن از آنان به نقل این حدیث پرداختهاند. راویان حدیث غدیر، در قرنهای بعدی همگی عالمان و دانشمندان اهل تسنن میباشند.
[1]. ترجمه الآثار الباقیه، ص 395 و الغدیر، ج 1، ص 267. [2]. ثمار القلوب، ص 511.