زهیر بن ابی سلمی، از شاعران و سخن‌سازان عرب در دوران جاهلیت بود. او سراینده یکی از معلّقات هفت‌گانه است که مدت‌ها پیش از نزول قرآن، به دیوار کعبه آویخته شده و مایه مباهات و افتخار ادبیات جهان عرب بود. [2] وی پیش از عصر رسالت در گذشت و دو فرزند به نام‌های «بجیر» و «کعب» از خود به یادگار گذاشت:
اوّلی، از علاقه‌مندان با ایمان پیامبر بود و دومی از دشمنان سرسخت وی محسوب می‌شد. از آنجا که او از یک قریحه قوی و نیرومند موروثی بهره‌مند بود، در اشعار و قصاید خود به پیامبر طعن می‌زد و بد می‌گفت و گروهی را بر ضد اسلام تحریک می‌کرد.
پیامبر اسلام، در 24 ذی القعده وارد مدینه گردید. برادر کعب، در فتح مکه و محاصره طائف و مراجعت به مدینه، ملازم رکاب پیامبر بود. وی از نزدیک دید که پیامبر، برخی از شاعران را- که مانند برادر وی بد زبان بودند و مردم را بر ضد اسلام تحریک می‌کردند- تهدید به قتل کرد و خون آن‌ها را غیر محترم شمرد و سرانجام یکی از آن شاعران کشته شد و دو نفر دیگر، از انظار متواری و ناپدید گشتند.
«بجیر» برادر کعب، جریان را طی نامه‌ای به او نوشت و در پایان نامه برای خیرخواهی تذکر داد که اگر در حالت بغض و دشمنی با پیامبر باقی بماند، خونش