جنگ حنین و طائف به پایان رسید و پیامبر بدون اخذ نتیجه قطعی برای تقسیم غنایم- که در جنگ طائف به دست آمده بود- به «جعرّانه» بازگشت، غنیمتی که مسلمانان در نبرد «حنین» به دست آورده بودند، چشم‌گیرترین و بزرگ‌ترین غنیمتی بود که در طول غزوه‌های اسلامی نصیب ارتش اسلام گردیده بود، زیرا روزی که پیامبر وارد «جعرّانه» شد، در مرکز غنایم شش هزار اسیر، 24 هزار شتر و بیش از چهل هزار گوسفند، 852 کیلوگرم نقره وجود داشت [1] و آن روز قسمتی از هزینه ارتش اسلام از همین طریق می‌توانست تأمین گردد.
پیامبر سیزده روز تمام در «جعرّانه» توقف کرد و در این مدت غنایم را به شیوه خاصی قسمت کرد. پاره‌ای از اسیران را نیز آزاد کرد و آن‌ها را به کسان خود واگذار ساخت و نقشه تسلیم شدن و اسلام آوردن «مالک بن عوف» (آتش افروز جنگ حنین و طائف) را ریخت. وی در طرز کار خود، روح قدردانی و تشکر از خدمات افراد را به طور صریح آشکار ساخت و با سیاست خردمندانه‌ای، قلوب دشمنان اسلام را به آیین توحید جلب کرد و به مناقشه‌ای که میان وی و گروهی از انصار رخ داده بود، با یک سخنرانی جالب خاتمه داد.

یکی از صفات برجسته پیامبر این بود که خدمات و حقوق اشخاص را هر قدر هم کوچک و ناچیز بود، نادیده نمی‌گرفت و اگر کسی درباره وی نیکی می‌کرد، آن را با چند برابر جبران می‌نمود.
پیامبر دوران کودکی خود را در میان قبیله «بنی سعد»- که تیره‌ای از قبیله «هوازن» بودند- گذرانیده و زنی به نام «حلیمه سعدیه» او را شیر داده و پنج سال در آن قبیله به