محدثان و مورّخان می‌گویند:
قسمتی از بت‌های منصوب بر داخل کعبه و یا بیرون آن را علی علیه السّلام سرنگون کرد.
پیامبر به علی فرمود: علی! بنشین تا من بر دوش تو قرار گیرم و بت‌ها را سرنگون کنم.
علی در کنار دیوار کعبه، پیامبر را بر دوش گرفت، ولی احساس سنگینی و ضعف کرد پیامبر از وضع علی آگاه شد، دستور داد که علی بر دوش او قرار گیرد. علی بر دوش پیامبر قرار گرفت و بت بزرگ قریش را که از مس بود، بر زمین افکند، آن‌گاه به انداختن دیگر بت‌ها پرداخت. [2]
«ابن العرندس» شاعر سخنور «حلّه» که از شاعران قرن نهم اسلامی است؛
در قصیده خود درباره این فضیلت چنین می‌گوید:
و صعود غارب أحمد فضل له‌دون القرابة و الصحابة أفضلا