مهمترین سبب آشفتگی اوضاع ایران در دوره ساسانیان، تشتّت و اختلاف آرای دینی بوده است. سر سلسله ساسانیان، «اردشیر بابکان» چون خود مؤبد زاده بوده و به یاری روحانیان دین زرتشت به سلطنت رسیده بود، لذا به هر وسیلهای که بود، دین نیاکان خود را در ایران انتشار میداد. در زمان ساسانیان، دین رسمی و عمومی ملت ایران، آیین زردشتی بود و چون سلطنت ساسانیان با پشتیبانی موبدان صورت گرفته بود؛ از این جهت روحانیان زردشتی، از طرف دربار ساسانی کاملا حمایت میشدند. سرانجام روحانیان زردشتی در عهد ساسانی مقتدرترین طبقه ایران را تشکیل میدادند. حکمرانان ساسانی همیشه دستنشانده موبدان بودند و اگر یکی از آنان از روحانیان اطاعت نمیکرد، با مخالفت سر سخت آنان رو به رو میشد. از اینرو، پادشاهان ساسانی بیش از هر طبقه به روحانیان توجه داشتند و در نتیجه حمایت و طرفداری ساسانیان از موبدان، تعداد آنها روز به روز به فزونی میرفت. ساسانیان، برای تحکیم سلطنت خود، از وجود روحانیون بیشتر استفاده میکردند و در اطراف و اکناف مملکت پهناور ایران آتشکدههای مفصلی برپا نموده و در هر یک از آنها تعداد زیادی مؤبد، جای داده بودند. مینویسند: خسرو پرویز، آتشکدهای ساخت و دوازده هزار «هیربد» در آنجا گماشت که سرود مذهبی و نماز بخوانند. [1] بدین ترتیب، دین زردشتی آیین درباری بود. موبدان با تمام قدرت خود میکوشیدند که طبقات محروم و زحمتکش جامعه را آرام نگه دارند و طوری عمل