مسلمانان پس از امضای صلح «حدیبیه» می‌توانستند یک سال بعد از تاریخ قرارداد، وارد مکه شوند و بعد از سه روز اقامت در مکه و انجام اعمال «عمره» شهر «مکه» را ترک گویند. آنان می‌بایست در این مدت، جز سلاح مسافر- که همان شمشیر است- سلاح دیگری همراه نداشته باشند.
یک سال تمام از وقت قرارداد گذشت. هنگام آن رسیده بود که مسلمانان از این پیمان بهره‌برداری کنند و مسلمانان مهاجر- که هفت سال بود، از خانه و زندگی خود دست شسته و برای حفظ آیین توحید، زندگی در سرزمین غربت را بر وطن ترجیح داده بودند- بار دیگر برای زیارت خانه خدا و دیدن بستگان و خویشاوندان و سرکشی به خانه و زندگی بشتابند. وقتی پیامبر اسلام اعلام کرد، کسانی که در سال گذشته از زیارت خانه خدا محروم شده‌اند، آماده سفر شوند؛ جنب و جوش بی‌سابقه‌ای در میان آنان پدید آمد و اشک شوق در چشم‌هایشان حلقه زد. اگر سال گذشته پیامبر با 1300 نفر حرکت کرده بود، سال بعد آمار همراهان آن حضرت به دو هزار نفر رسید.
در میان آنان شخصیت‌های بزرگی از مهاجر و انصار به چشم می‌خورد که در تمام نقاط، سایه به سایه پیامبر گام برمی‌داشتند. همچنین شصت شتر که علامت قربانی را