«فدک» سرزمین آباد و حاصل‌خیزی بود که در نزدیکی «خیبر» قرار داشت و فاصله آن با مدینه، در حدود 140 کیلومتر بود که پس از دژهای خیبر، نقطه اتکای یهودیان حجاز به شمار می‌رفت [2] سپاه اسلام، پس از آن‌که یهودیان را در «خیبر»، «وادی القری» و «تیما» درهم شکست و خلئی که در شمال مدینه احساس می‌شد، با نیروی نظامی اسلام پر کرد و برای پایان دادن به قدرت‌های یهودی در این سرزمین- که برای اسلام و مسلمانان کانون خطر و تحریک بر ضد اسلام به شمار می‌رفتند- سفیری به نام «محیط» پیش سران فدک فرستادند. «یوشع بن نون» که ریاست منطقه را بر عهده داشت، صلح و تسلیم را بر نبرد ترجیح داد و تعهد کرد که نیمی از حاصل را هر سال در اختیار پیامبر اسلام بگذارد و از این پس، زیر لوای اسلام زندگی کند.
همچنین بر ضد مسلمانان دست به توطئه نزند و حکومت اسلام در برابر این مبلغ امنیت منطقه آنان را تأمین کند.
سرزمین‌هایی که در اسلام از طریق جنگ و قدرت نظامی گرفته می‌شود، متعلّق به