حادثه‌های جان‌گداز سرزمین رجیع و بئر معونه که منجر به کشته شدن سپاه تبلیغی اسلام شد موجی از تأثر و اندوه در مسلمانان ایجاد کرد و افسردگی فوق العاده‌ای سراسر محافل آن‌ها را فرا گرفت. در این موقع، خوانندگان گرامی از خود سؤال می‌کنند که چرا پیامبر دست به چنین عملی زد؟ با اینکه او در حادثه نخست (رجیع) تجربیات تلخی داشت، چرا بار دیگر چهل نفر را روانه نواحی بئر معونه کرد؟ مگر خود پیامبر نفرموده است:
لا یلدغ المؤمن من جحر مرّتین؛ مؤمن هرگز از یک سوراخ دو بار گزیده نمی‌شود.
پاسخ این پرسش با مراجعه به متون تاریخی روشن می‌شود، زیرا گروه دوم در حمایت و ضمانت ابو براء (عامر بن مالک بن جعفر)- که رئیس قبیله بنی عامر بود- قرار گرفته بودند و هرگز قبیله او بر خلاف منویات رئیس خودکاری انجام نمی‌داد و برای دادن اطمینان بیشتر، خود او در مدینه باقی ماند، تا سپاه تبلیغی برگردند.
نقشه و تدبیر رسول خدا صحیح و منتج بود، زیرا سپاه تبلیغی اسلام به دست قبیله ابو براء کشته نشدند. با اینکه برادرزاده او، عامر بن الطفیل، قبیله ابو براء را که قبیله خودش نیز بود، بر ضد سپاه تبلیغ تحریک کرد؛ با این حال، کسی از آنان گوش به حرف او نداد و همگی گفتند: عموی تو آن‌ها را امان داده است. سرانجام، عامر بن الطفیل از قبیله‌های بیگانه مانند «سلیم» و «ذکوان» کمک گرفت و رجال تبلیغ اسلام را به قتل رسانید.
لحظه‌ای که سپاه تبلیغی عازم منطقه ابو براء شد، دو نفر از میان خود به نام‌های عمرو بن امیه و حارث بن صمه را [1] انتخاب کردند تا شتران سپاه را به چرا برده و