رجال علمی اسلام دعوت کرد. افراد قبیله از همکاری خودداری کردند و گفتند: بزرگ قبیله «ابو براء» به آنان امان داده است. سرانجام از کمک قبیله خود مأیوس شد و از عشایر و قبایل اطراف کمک طلبید. بدین ترتیب، منطقهای که سپاه تبلیغی در آنجا فرود آمده بود، با نیروهای «عامر» محاصره شد. سپاه تبلیغی اسلام، نه تنها مبلغان ارشد و زبردستی بودند، بلکه مردمی شجاع و رزمنده به شمار میرفتند. آنان تسلیم را برای خود ننگ دانسته، دست به قبضه شمشیر بردند و پس از جنگی خونین، همه شربت شهادت نوشیدند، جز «کعب بن زید» که با بدن مجروح خود را به مدینه رساند و جریان را اطلاع داد. [1] این فاجعه جانسوز و بزرگ، عالم اسلام و مسلمانان را سخت ناراحت ساخت و پیامبر مدتها به یاد شهدای «بئر معونه» بود. این دو حادثه جان گداز، همگی از نتایج سوء شکست احد بود که جرأت قبایل اطراف را برای کشتن مسلمانان زیاد کرد.
غرضورزی خاورشناسان
خاورشناسان که از خراش صورت یک مشرک انتقاد کرده و به اسلام و مسلمانان میتازند و اصرار دارند که اثبات کنند که آیین اسلام در سایه شمشیر پیش رفته است، در برابر این دو حادثه رقتبار، لب فروبسته و کوچکترین سخنی درباره آن نگفتهاند. در کجای جهان، سپاه علم و دانش را از دم تیغ میگذرانند؟ اگر آیین اسلام در سایه شمشیر پیشرفت کرده است، پس این دستههای تبلیغی برای چه، جان بر کف نهاده و در راه نشر آیین اسلام جان سپردهاند. این دو حادثه نکتههای تازه و آموزندهای دارد. قدرت ایمان، فداکاری و جانبازی، فروغ ابدیت، جعفر سبحانی 582 غرضورزی خاورشناسان ..... ص : 582
______________________________ [1]. واقدی، المغازی، ج 1، ص 364- 369.