اینگونه اعمال (هیچ کدام با منطق و اندیشه علمی سازگار نیست، زیرا با افروختن آتش‌باران نازل نمی‌شود و زدن گاو نر، تأثیری در گاو ماده نمی‌گذارد و داغ کردن شتر سالم باعث بهبودی شتر بیمار نمی‌گردد و ...)، نوعی زجر و ستم به حیوانات بوده است. اگر ما این عقاید و رفتار را با قوانین متقن اسلام که درباره حمایت از حیوانات وارد شده است مقایسه کنیم، خواهیم گفت: این شریعت، نقطه مقابل افکار محیط بوده است. ما در اینجا از میان ده‌ها دستور اسلامی درباره حمایت حیوانات، فقط به یکی از آن‌ها بسنده می‌کنیم:
رسول اکرم صلی اللّه علیه و آله و سلّم می‌فرماید:
هر حیوان سواری بر صاحب خود شش حق دارد: 1. در هر منزلی فرود آمد، آن را علوفه دهد. 2. اگر از آبی می‌گذرد، آن را بر حیوان عرضه بدارد. 3. بر صورت او تازیانه نزند. 4. موقع سخن گفتن طولانی، بر پشت آن قرار نگیرد. 5. بار زیادتر از توانایی بر آن حمل نکند. 6. حیوان را به پیمودن راهی وادار نکند که از توانایی آن بیرون است. [1]

اگر کسی را عقرب یا مار می‌گزید، بر گردن مار و عقرب گزیده زیور آلات طلایی می‌آویختند و معتقد بودند که اگر مس و قلع همراه خود داشته باشد می‌میرد. بیماری «هاری» را که معمولا از گاز گرفتن سگان بیمار به وجود می‌آید، با مالیدن کمی از خون