پیامبر گرامی نظر اکثریت را قاطع دانست و خروج از شهر را بر قلعه‌داری و جنگ تن به تن ترجیح داد. هرگز شایسته نبود پس از آن همه اصرار از طرف افسرانی، مانند:
حمزه و سعد بن عباده، نظریه «عبد اللّه بن ابی» را- که از منافقان مدینه بود- ترجیح دهد.
گذشته از این، جنگ‌های بی‌نظم تن به تن در کوچه‌های تنگ مدینه و شرکت دادن زنان در امور دفاعی و نشستن در خانه و راه را به روی دشمن باز گذاردن، نشانه ضعف و بی‌چارگی مسلمانان بود و با آن قدرت‌نمایی جنگ بدر قابل تطبیق نبود.
محاصره مدینه و تسلط دشمن بر راه‌های شهر و سکوت و آرامش سربازان اسلام در برابر آن‌ها، روح سلحشوری و سربازی را در مردان مجاهد اسلام می‌کشت.
شاید عبد اللّه بن ابی، نظر سویی به محمد صلی اللّه علیه و آله و سلّم داشته و از این طریق خواسته تا ضربه محکمی بر حضرت وارد سازد.

پیامبر پس از تعیین شیوه دفاع، وارد خانه شد. زره پوشید و شمشیر حمایل کرد، سپری به پشت انداخت و کمانی به شانه آویخت و نیزه‌ای به دست گرفت و از خانه بیرون آمد.
دیدن این منظره، مسلمانان را سخت تکان داد. برخی تصور کردند که اصرارشان در بیرون رفتن، مورد رضای پیامبر نبوده و آنان حضرت را بی‌جهت وادار به کار کردند، لذا برای جبران عرض کردند: ما در شیوه دفاع تابع نظر شما هستیم. اگر بیرون رفتن صلاح نیست، در همین جا بمانیم. پیامبر فرمود: هنگامی که پیامبری زره پوشید، شایسته نیست آن را بیرون آورد، تا زمانی که با دشمن نبرد کند. [1]