زن در نزد اعراب، مانند کالایی خریدوفروش می‌شد و از هر گونه حقوق اجتماعی و فردی، حتی حقّ ارث، محروم بود. روشن‌فکران عرب، زن را در شمار حیوانات قرار داده‌اند؛ از همین‌رو آنان را جزء لوازم و اثاث زندگی می‌شمردند. در سایه همین عقیده، این مثل: «و إنّما أمّهات النّاس أوعیة؛ مادران حکم ظروف را دارند که فقط برای جای نطفه آفریده شده‌اند»، در میان آنان رواج کامل داشت.
غالبا از بیم قحطی و احیانا از ترس آلودگی، دختران خود را روز اول تولد، سر می‌بریدند و یا از بالای کوه بلند به دره عمیقی پرتاب می‌کردند و گاهی در میان آب غرق می‌کردند. قرآن کتاب بزرگ آسمانی ما که در نظر خاورشناسان غیر مسلمان، لااقل به عنوان یک کتاب تاریخی و علمی دست نخورده شناخته می‌شود؛ در این باره سرگذشت عجیبی را نقل کرده و می‌فرماید:
هنگامی که خبر تولّد دختر به یکی از آن‌ها داده می‌شد؛ رنگ وی سیاه می‌شد و در ظاهر، خشم خود را فرو می‌برد و بر اثر این خبر بد، از قوم خود متواری می‌گردید و نمی‌دانست آیا مولود مزبور را با خواری نگاه دارد یا در خاک پنهان سازد؟ راستی چه حکم و قضاوت زشتی دارند!». [2]