هر دو خداپرست و بتشکن بودند و جامعه یهود تصور میکرد که بر اثر تقویت کلمه اسلام میتواند از حملات مسیحیان روم در امان باشد. از طرف دیگر، میان آنها و «اوسیان» و «خزرجیان» بستگیها و پیمانهای دیرینهای وجود داشت. به همین دلایل پیامبر قراردادی دایر بر وحدت مهاجر و انصار نوشت و یهودیان مدینه [1] نیز آن را امضا کردند. پیامبر آیین و ثروت آنها را طی شرایطی محترم شمرد و متن کامل پیمان را سیرهنویسان ضبط کردهاند. [2] از آنجا که این قرارنامه یک سند تاریخی زنده است و کاملا حاکی است که چگونه پیامبر اسلام به اصول آزادی و نظم و عدالت در زندگی احترام میگذاشت و چگونه با این پیمان یک جبهه متحد در برابر حملات خارج پدید آورده بود. ما در اینجا به نقاط حساس این سند به عنوان یک پیروزی سیاسی در جهان آن روز برای حکومت نوبنیاد اسلام اشاره میکنیم:
بزرگترین قرارداد و سند تاریخی
بسم اللّه الرحمن الرحیم پیمانی است که «محمد» رسول خدا، میان مسلمانان قریش، یثرب و کسانی که از آنان پیروی کرده و با آنها به جهاد برخاستند منعقد ساخته است.
بند اول
1. امضا کنندگان پیمان، ملت واحدی را تشکیل میدهند. مهاجران قریش، به رسم سابق خویش قبل از اسلام در پرداختن خون بها باقی هستند. اگر فردی از آنها کسی را کشت، یا فردی از آنان اسیر گردید؛ باید به کمک هم خون بهایش را بپردازند و اسیر
[1]. مقصود یهودیان دو قبیله اوس و خزرج است. پیامبر با یهودیان قبایل سهگانه: «بنی قین قاع» و «بنی النضیر» و «بنی قریظه» پیمان جداگانه منعقد کرد بعدا یادآور میشویم. [2]. سیره ابن هشام، ج 2، ص 501.