سال دهم بعثت با تمام حوادث شیرین و تلخ خود سپری شد. در این سال، پیامبر گرامی دو حامی بزرگ و فداکار خود را از دست داد: در مرحله اول، بزرگ خاندان «عبد المطلب» و یگانه مدافع حریم رسالت و یکتا شخصیت قبیله قریش، یعنی حضرت «ابو طالب» از دنیا رفت. هنوز آثار این مصیبت در خاطر پیامبر بود که مرگ همسر عزیزش «خدیجه» این داغ را تشدید کرد. [1] ابو طالب حامی و حافظ جان و آبروی پیامبر بود و خدیجه با ثروت خود در راه پیشرفت اسلام نقش به سزایی داشت.
از طلیعه سال یازدهم بعثت، حضرتش در محیطی به سر می‌برد که سراسر آن را کینه‌ها و عداوت‌ها فراگرفته بود. هر لحظه خطر جانی او را تهدید می‌کرد و همه گونه امکانات تبلیغی را از وی سلب کرده بود.
ابن هشام [2] می‌نویسد: چند صباحی از مرگ ابو طالب نگذشته بود که مردی از قریش مقداری خاک بر سرش ریخت. پیامبر به همین وضع وارد خانه شد. چشم یکی