ابو طالب هنگام مرگ به فرزندان خود چنین گفت: من «محمد» را به شما توصیه می‌کنم، زیرا او امین قریش و راست‌گوی عرب و حایز تمام کمالات است، آیینی آورده که دل‌ها بدان ایمان دارد، اما زبان‌ها از ترس شماتت به انکار آن برخاسته است.
من اکنون می‌بینم که افتادگان و ضعیفان عرب به حمایت او برخاسته و به او ایمان آورده‌اند و محمد به کمک آنان بر شکستن صفوف قریش قیام کرده است. سران قریش را خوار، خانه‌های آنان را ویران و بی‌پناهان آن‌ها را قوی و نیرومند کرده است.
سپس گفتار خود را با جمله‌های زیر پایان داد:
ای خویشاوندان من، از دوستان و حامیان حزب او (اسلام) گردید. هر کس از وی پیروی کند، سعادتمند می‌گردد، هرگاه اجلم مهلت می‌داد، من از او حوادث و مکاره روزگار را دفع می‌کردم. [1]
بی‌شک وی در این آرزو راست‌گو بوده، زیرا خدمات و جان‌فشانی‌های ده ساله وی، گواه صدق گفتارش است. چنان که گواه صدق، وعده‌ای است که وی در آغاز