هر یک از این قطعات، قسمت کوچکی از قصاید مفصل و سراپا نغز ابو طالب است که ما به عنوان گواه، برجستههای آنها را که صریحا بیانگر ایمان وی به کیش برادرزادهاش است، انتخاب کردیم. خلاصه سخن: هر یک از این اشعار در اثبات ایمان و اخلاص گوینده آنها کافی است و اگر گوینده این ابیات یک فرد خارج از محیط اغراض و تعصبات بود، همگی بالاتفاق به ایمان و اسلام سراینده آن حکم میکردیم، ولی از آنجا که سازنده آنها «ابو طالب» است و دستگاه تبلیغاتی سازمانهای سیاسی اموی و عباسی پیوسته بر ضد آل ابو طالب کار میکرد؛ از این نظر گروهی نخواستهاند چنین فضیلت و مزیّتی را برای ابو طالب اثبات کنند. از طرفی وی، پدر علی است که دستگاههای تبلیغی خلفا بر ضد وی پیوسته تبلیغ میکردند، زیرا اسلام و ایمان پدرش، فضیلت بارزی درباره وی حساب میشد؛ در حالی که کفر و شرک پدران خلفا موجب کسر شأن آنان بود. به هر حال، علی رغم تمام این سرودهها و گفتارها و کردارهای صادقانه، گروهی به تکفیر وی برخاسته و حتی به آن اکتفا نکرده ادعا کردهاند که آیاتی درباره ابو طالب- که حاکی از کفر او است- نازل شده است.
راه دوم برای اثبات ایمان او
راه دوم، طرز رفتار او با پیامبر و نحوه فداکاری و دفاعش از ساحت اقدس پیامبر است و هر کدام از آن خدمات میتواند، آئینه فکر و روشنگر روحیاتش باشد، زیرا: ابو طالب شخصیتی است که راضی نشد، برادرزادهاش دل شکسته شود و علی رغم تمام موانع و نبود امکانات، او را همراه خود به شام برد. پایه اعتقاد او به فرزند برادر، تا آن حد است که او را همراه خود به مصلّی برده و خدا را به مقام او قسم داد و باران رحمت طلبید. وی در راه حفظ پیامبر از پای ننشست و سه سال آوارگی و زندگی در شکاف کوه و