یکی از تلاش‌های گروه‌های الحادی برای توجیه وحی در پیامبران، خصوصا درباره پیامبر اسلام، موضوع وحی نفسی و القای ضمیر ناخودآگاه است.
این گروه به عللی به خود اجازه نمی‌دهند که پیامبر را دروغ‌گو و خلاف‌کار معرفی کنند، زیرا رفتار و گفتارش روشن‌گر ایمانش به صدق گفتار خویش است. از این جهت معتقدند که او به راستی یقین داشت که برانگیخته خدا می‌باشد و تعالیم وی از جانب او است، ولی ایمان و اعتقاد او را از راه دیگری نیز توجیه می‌کنند که «وحی» همان صدای روح محمد بود، زیرا سال‌ها تفکر و اشباع شدن روح از یک اندیشه، مستلزم این است که آن اندیشه به صورت واقع درآید و در جان کسی طنین افکند که پیوسته در امری و اندیشه‌ای فرو رفته است و فرشته، همان صورت ضمیر ناخودآگاه آرزوی نهفته در اعماق وجود او بوده است.
ولی باید توجه داشته باشیم که این توجیه نیز تازگی ندارد و مشرکان عهد رسالت، وحی محمدی را از همین طریق نیز توجیه می‌کردند و می‌گفتند: