عدهای از مسلمانان موفق شدند زنان و فرزندان خود را نیز همراه ببرند، به طوری که آمار مسلمانان در خاک حبشه به 83 نفر رسید. اگر بچههایی را نیز حساب کنیم که همراه خود برده یا در آنجا متولد شده بودند، آمارشان بیش از این خواهد بود. مسلمانان مهاجر، «حبشه» را- آنچنان که پیامبر گرامی توصیف فرموده بود- سرزمینی معمور و محیطی آرام توأم با آزادی یافتند. «امّ سلمه»، همسر «ابی سلمه» که بعدها افتخار همسری پیامبر خدا را نیز پیدا نمود، درباره آنجا چنین میگوید: وقتی در کشور حبشه سکونت گزیدیم، در حمایت بهترین حامی قرار گرفتیم، آزاری از کسی نمیدیدیم و سخن بدی از کسی نمیشنیدیم. [1] از اشعاری که برخی از مهاجران سرودهاند، چنین به دست میآید که محیط «حبشه» بسیار مسرتبخش بوده است و ما در اینجا فقط به سه بیت، از اشعار «عبد اللّه بن حرث» اشاره میکنیم: - هر یک از بندگان خدا، در سرزمین مکّه، مغلوب و مقهور است. - ما سرزمین خدا را گسترده یافتیم، انسانها را از ذلت و خواری نجات میدهد. - به ذلّت زندگی و مرگ همراه با عار صبر نکنید. ابن اثیر مینویسد: تاریخ مهاجرت این گروه در ماه رجب سال پنجم بعثت بود و همگی ماه شعبان و رمضان را در حبشه به سر بردند. وقتی به آنان خبر رسید که قریش از آزار مسلمانان دست برداشتهاند؛ ماه شوال به مکّه بازگشتند، ولی پس از مراجعت اوضاع را خلاف گزارشی که داده بودند یافتند. از اینرو برای بار دوم راه حبشه را در پیش گرفتند. [2] قریش به دربار حبشه نماینده میفرستد
وقتی خبر آزادی مسلمانان به گوش سران مکّه رسید؛ آتش کینه در دلشان افروخته
[1]. لمّا نزلنا أرض الحبشة جاورنا بها خیر جار: النجاشی آمنّا علی دیننا، و عبدنا الله لا نؤذی و لا نسمع شیئا. [2]. الکامل فی التاریخ، ج 2، ص 52- 53 و نیز برای اطلاع بیشتر، ر. ک: سیره ابن هشام.