اگر- خدای ناخواسته- انسان روزی افق زندگی را صاف و پاک ببیند و برای خود یک مصونیت خیالی قایل گردد، آن روز است که هستی و زندگی را به خود اختصاص داده و برای هم‌نوع خود، کوچک‌ترین حیات و ارزشی قایل نمی‌شود.
آن روز، قریش برای این که تفوق و عظمت خود را بر دیگران ثابت کنند، تصمیم گرفتند که کوچک‌ترین احترامی به اهل «حل» [1] قایل نشوند، زیرا می‌گفتند که عموم عرب به معبد ما نیازمندند و جامعه عرب با چشم خود دیدند که ما مورد توجه خدایان کعبه هستیم. از این وقت، سخت‌گیری‌های قریش شروع شد و با دیکتاتوری کامل، مردم «حل» را مجبور کردند که هر موقع برای انجام حج و عمره وارد «مکّه» شوند، نمی‌بایست از غذایی که همراه خود آورده‌اند، بخورند و باید از غذای اهل حرم بخورند. موقع طواف، همه باید از لباس‌های محلّی «مکّه» که جنبه ملی و قومی داشت، استفاده کنند و اگر کسی موفق به تهیه آن نشود، باید به طور عریان دور کعبه طواف کند و هرگاه فردی از بزرگان عرب به این کار تن نمی‌داد، مقرر شده بود که پس از طواف لباس‌های خود را بکند و به دور افکند و کسی حق نداشت به آن دست بزند.
ولی زنان، در هر حال مجبور بودند لخت و عریان طواف کنند؛ فقط باید اطراف سر را با پارچه‌ای بپوشانند و شعر مخصوصی زمزمه کنند. [2]
پس از حمله ابرهه که خود از مسیحیان بود، هیچ فردی از یهود و مسیحی حق