پیشرفت‌های اخیر علمی بشر، در علوم طبیعی و فلکی و پایان‌پذیری عمر بسیاری از فرضیه‌ها، غوغای عجیبی در مغرب زمین پدید آورد. در حالی که تمام این تحولات، تحوّل علمی بود و تنها بر محور علوم طبیعی یا فلکی دور می‌زد و کوچک‌ترین ارتباطی به اعتقادهای دینی نداشت. با این توصیف، این تبدیل و تحوّل، بدبینی عجیبی در میان گروهی، درباره همه علوم و عقاید موروثی ایجاد کرد.
راز این بدبینی، آن بود که دانشمندان دیدند تئوری‌های کهن که صدها سال بر افکار بشر و محافل علمی حکومت می‌کرد؛ امروزه با سرپنجه علم و نیروی تجربه و آزمایش، دستخوش بطلان گردیده است. دیگر از آن افلاک نه‌گانه و مرکزیت زمین و ده‌ها نظریه دیگر، خبری نیست. در این موقع با خود گفتند: از کجا معلوم که باقی‌مانده عقاید مذهبی و علمی ما، نیز چنین نباشد. این طرز تفکر، کم‌کم بذر شک و تردید را در دل گروهی از دانشمندان به کلّیه عقاید موروثی افشاند و در اندک زمانی