«محمد نامی استرآبادی»

000-1238ه-.ق.

«میرزا محمد نامی استرآبادی کرمانشاهی»، از ادبا، شعرا و فضلای استرآبادی الاصل «کرمانشاه» است.

شرح حال نگاران، محمد نامی را از احفاد «میرزا مهدی خان» منشی «نادرشاه افشار» معرفی کرده اند. از آنجا که پدر و جدش در دستگاه حکومتی خدمت می کرد، مجبور به هجرت به دیگر شهرهای «ایران» شدند.

پدرش در «کرمانشاه» خدمت می کرد و میرزا محمد در آنجا دیده به جهان گشود. خودش در دستگاه حکومت «محمدعلی میرزا دولتشاه» صاحب مقام و منزلت بود.

«میرزا احمد دیوان بیگی شیرازی» در «حدیقه الشعرا»، نامی را از شاعران فاضل و رئیس ادبا توصیف کرده است.

او می گوید: در زمان توقف در «کرمانشاه» دو نسخه از اشعار او را دیدم. سپس توضیح می دهد که یکی از آنها را یکی از شاگردانش تغییر داده و پس از تصرفاتی به نام خود کرده است. نسخه ی دیگر هم ناتمام بود.

اما «فرشید یوسفی» در «باغ هزار گل» می نویسد: «دیوان نامی را چندین سال پیش نگارنده ملاحظه نمود که با خط بسیار زیبا تهیه و تدوین شده بود...»

برخی منابع مانند «تاریخ مشاهیر کُرد»، نامی کرمانشاهی را از طایفه ی «کلهر» تصور کرده و در زمره ی شعرای کُرد آورده است. «لغت نامه ی دهخدا»، «نامی کلهری» را با «نامی کرمانشاهی» یکی دانسته و او را «نامی کرمانشاهی کلهری» فرض کرده است.

به نظر نمی رسد منظور «تاریخ مشاهیر کرد»، از «نامی کلهری»، همان نامی کرمانشاهی استرآبادی باشد. خصوصاً که «نامی کلهری» را از مقربان و نزدیکان «الله قلیخان زنگنه» حاکم «کرمانشاه» معرفی کرده است.

در هر حال نامی استرآبادی کرمانشاهی، از شعرایی است که قصاید و غزلیات در مدح رسول اکرم (ص) و ائمه ی اطهار (ع) بسیار سروده و اشعارش از مهارت و قدرت طبع او حکایت دارد.

میرزا محمد استرآبادی کرمانشاهی ظاهراً در همان «کرمانشاه» زیست و هم در آنجا به سال 1238ه-.ق. بدرود حیات گفت.

نام پدر نامی کرمانشاهی به دست نیامد. لیکن فرزندش «میرزا عبدالمجید» متخلّص به «منظر» و نوه اش «میرزا حسن» متخلّص به «کوثر» است.

آثار:

دیوان

نسخه های خطی:

1 نسخه ی خطی در «کتابخانه ی ملی تبریز» به شماره 2628 در 116 برگ، کتابت سده 13 و 14ه-.ق. موجود است.