«علی بن حسن استرآبادی»

قرن 9ه-.ق.

از شرح احوال و زندگانی استاد بزرگ و دانشمند ارزشمند، «زین الدین علی بن حسن بن محمد استرآبادی»، جز آنچه مرحوم «افندی» در «ریاض العلما» و مرحوم «آقابزرگ» در «طبقات اعلام الشیعه» آورده است، هیچ اطلاع دیگری نداریم.

براساس همین گزارش، وی دانشمندی فاضل و فقیهی کامل از متاخرین فقها به حساب آمده است. از این عالم گران قدر، چند اجازه برای شاگردانش صادر شده است. این اجازات را کتاب شناسان بزرگی مانند «افندی» و «آقابزرگ» دیده اند.

به نظر «افندی» سال وفات او نمی تواند مطابق گزارش یکی از شاگردانش، سال 807ه-.ق. باشد؛ زیرا اجازات او در سال های پس از 820 و 830ه-.ق. نوشته شده است. از این رو «آقابزرگ» می فرماید: در حدود سال 837ه-.ق. به رحمت ایزدی پیوسته است.

از شاگردان او «حسن بن حمزه بن محسن حسینی موسوی نجفی» و «سلطان بن حسن حسینی» را می شناسیم.

از استادان اوست: «رضی الدین ابوسعید حسن بن ضیاء الدین عبدالله بن مجد الدین ابوالفوارس محمد بن علی اعرج حسینی راوی» و «جمال الدین محمد بن عمید الدین عبدالمطلب» و «عز الدین حسن بن سلیمان حلی».

آثار:

1. اجازه

وی این اجازه را به شاگردش حسن بن حمزه در تاریخ 820ه-.ق. داده است.

نسخه های خطی:

مرحوم «افندی» چند نسخه ی خطی از این اجازه در «تبریز» و دیگر شهرها مشاهده کرده است.

نسخه های چاپی:

چاپ نشده است.

2. اجازه

شیخ زین الدین علی استرآبادی این اجازه را برای شاگردش «سید نظام الدین ترکه» نگاشته است.

نسخه های خطی:

مرحوم «افندی» و «آقابزرگ»، از این اجازه گزارش داده اند.